วัวบราห์มัน

ความเป็นมาและการทบทวนวัวไทยบราห์มัน

มีตระกูลโคนมสองตระกูลที่เลี้ยงและใช้เศรษฐกิจในโลก และพวกมันแตกต่างกัน: บอสทอรัสหรือวัวตะวันตก และบอสอินดิคัสหรือวัวซีบู กระทิงตะวันตกหรือราศีพฤษภอาจเป็นที่รู้จักอยู่แล้วว่าเป็นวัวพันธุ์พื้นเมืองทั้งในเขตหนาวและเขตอบอุ่น พวกเขาไม่มีโคก โคเซบูหรือโคอินเดียในยุโรปส่วนใหญ่มีถิ่นกำเนิดจากเขตร้อนแห้งหรือร้อนจัด เช่น อินเดีย ปากีสถาน เอเชียตะวันออก และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

ลักษณะและคุณสมบัติโดยละเอียด; แต่ละเผ่าพันธุ์มีข้อดีและข้อเสียและมนุษย์ได้แยกแยะข้อดีและข้อเสียเพื่อใช้ประโยชน์อย่างสมบูรณ์

1. ที่มาของวัวบราห์มัน
2. สำหรับ Zebu ความสนใจและความประทับใจของผู้คนมาจากรูปแบบต่างๆ เช่น
3. ในออสเตรเลีย เขาเห็นเซบูเป็นครั้งแรกในสวนสัตว์ ในเมลเบิร์น มีโคกและใบหน้าประหลาดที่ถูกซื้อในสวนสัตว์เพื่อให้ผู้คนได้ดู
4. ไทย อเมริกา เขาช่วยลองให้ 2497 เราก็ชอบนะ
5. มีความสนใจอย่างมากในสหรัฐอเมริกาเกี่ยวกับลูกวัวลูกผสมที่เกิดจากซีบูและชอร์ทฮอร์น ในแคโรไลนา ประมาณปี ค.ศ. 2389 (ค.ศ. 1846) ผมสั้น ตัวเตี้ย มีกล้ามเนื้อ แข็งแรง เป็นวัว (เลี้ยง) ที่น่าตื่นเต้น ความจริงแล้วไม่มีอะไรเลย คณะละครสัตว์นำสัตว์ตัวผู้มาแสดง บังเอิญมีวัว Cebuan มาแสดงด้วย เวลาพักผ่อนจึงปล่อยวัวออกไปกินหญ้า บริเวณคณะละครสัตว์เป็นอีกเหตุบังเอิญที่เกิดความร้อนระอุ เดินผ่านเจ้าพ่อเซบูไปจึงปฏิบัติหน้าที่โดยไม่มีใครรู้ว่าใครเห็นในตอนนั้น การรู้ว่าผู้หญิงให้กำเนิดลูกวัวเป็นพยานที่จะเป็นพยาน ดังนั้นถือว่าไม่ใช่ใครอื่น พ่อเซบูคนนั้นเป็นพ่อของลูกวัว

ตั้งแต่นั้นมาคนในวงการเลี้ยงวัวก็นึกถึง Zebu เสมอ และในอีก 2-3 ปีข้างหน้าวัวก็ถูกสั่งมาจากอินเดีย เช่น Gusserrat Kankrej Ongole (Nellore), Gir (Gir/Gyr) และ Krishna Valley เป็นต้น เข้าสู่อเมริกาเหนือและบราซิลเพื่อเลี้ยง เงินเยอะมาก.

ขอสรุปประวัติของวัวสายพันธุ์นี้ในประเทศสหรัฐอเมริกาโดยสังเขปในฐานะเจ้าของวัวพันธุ์อเมริกันบราห์มัน

– พ.ศ. 2392-2397 (ค.ศ. 1849-1854) Dr. James Bolton Davis แห่ง Fairfield County, South Carolina ที่ปรึกษาด้านการเกษตรของสุลต่านตุรกี สั่ง Zebu จากอินเดียในปริมาณที่ไม่ระบุ แต่เดาว่าน่าจะประมาณ 2-3 ตัว ที่จะเป็นที่นิยม แต่จางหายไปเพราะภัยสงครามกลางเมือง (เลิกทาส)

– พ.ศ. 2397 (ค.ศ. 1854) เจ้าหน้าที่รัฐบาลอังกฤษมอบเซบูจำนวนมากเป็นของขวัญแก่เซอร์ริชาร์ด บาร์โรว์ เป็นรางวัลสำหรับการสอนเขาถึงวิธีปลูกฝ้ายและอ้อยในพื้นที่ไหล่เขาของแม่น้ำหลายสายในอินเดีย เขาเรียกว่า “สาลี่เกรด” วัว และต่อมาวัวเหล่านี้กลายเป็นที่รู้จักและขยายพันธุ์อย่างกว้างขวางมากขึ้นในอ่าวเม็กซิโก (เท็กซัส ลอสแอนเจลิส และฟลอริดา) และถือว่าประสบความสำเร็จ

– พ.ศ. 2428 (พ.ศ. 2428) เจเอ็ม ฟรอสต์ และอัลเบิร์ต มอนต์โกเมอรี่ จากฮูสตัน เท็กซัส สั่งซีบูเพิ่มอีก 2 ตัว โดยมุ่งเน้นที่การใช้โคเหล่านี้เพื่อผสมข้ามพันธุ์กับลูกตัวเมียของพ่อแม่พันธุ์แบร์โรว์ ทุกฝ่ายพอใจกับวัวเกิดใหม่มาก สิ่งนี้ดูเหมือนจะเป็นที่ยอมรับในอเมริกาใต้

– วัวจำนวนมากเหล่านี้ได้รับคำสั่งจากคณะละครสัตว์ในช่วงเวลานี้ เกษตรกรบางรายได้ซื้อวัวจากองค์กรด้วย

– พ.ศ. 2447 (ค.ศ. 1904) Mr. AM Mc Faddin City of Victoria, Texas ส่งวัวแดงชื่อ “Prince” ไปที่ Haggenbach Animal Show เจ้าชายองค์นี้คือ Haggenbach ที่มีชื่อเสียงมาก เซบูประมาณหนึ่งโหลเหล่านี้ถูกขายและซื้อโดยดร. วิลเลียม สเตทส์ เจค็อบส์แห่งฮูสตัน

– พ.ศ. 2448 (พ.ศ. 2448) และ พ.ศ. 2449 (พ.ศ. 2449) Pierce Ranch ที่ Pierce Estate, Texas MO’ Connor of Victoria ได้สั่งซื้อซีบูหลายสายพันธุ์จำนวน 30 หัว ผู้จัดการของ Pierce Ranch Able P. Borden เลือกวัวตัวผู้และวัวสามตัว

– พ.ศ. 2466-2467 (พ.ศ. 2466-2467) วัว Guzerat, Gir และ Ongole ได้รับการสั่งซื้อจากบราซิล

– พ.ศ. 2468 (ค.ศ. 1925) มีการสั่งซื้อวัวเพิ่มอีก 120 ตัวจากวัว 18 ตัวจากบราซิล

– พ.ศ. 2489 (พ.ศ. 2489) วัว 18 ตัวในจำนวนนี้ได้รับคำสั่งให้ขนส่งจากบราซิลไปยังเท็กซัส (ผ่านเม็กซิโกด้วย)

– ในช่วงที่ซีบูระบาด ผู้เพาะพันธุ์ (ผู้เพาะพันธุ์) จำนวนมากเริ่มศึกษาการเพาะพันธุ์และคัดเลือกซีบู ส่วนใหญ่เป็น Kangrage, Anglo, Kir และ Krishna Valley เช่น Robert Kleblerg จาก King Ranch, JD Hudgin จาก Hungerford เป็นต้น

– พ.ศ. 2453-2463 (พ.ศ. 2453-2463) มีการใช้วัวซีบูหลายตัว แหล่งเพาะพันธุ์ใช้วัวสายพันธุ์ต่างๆ เพื่อเน้นคุณลักษณะของซีบู ผสมพันธุ์รอบอ่าวเม็กซิโกอย่างน้อย 5 ชั่วอายุคน (31/32) เน้นลักษณะของซีบู และเนื้อสัตว์มากมาย

– พ.ศ. 2467 (ค.ศ. 2467) ชาวไร่ซีบูทั้งหมดมารวมตัวกันเพื่อจัดตั้งสมาคมเพื่อปรับปรุงพันธุ์ซีบูของตนเองที่เรียกว่า American Brahman Breeders Association โดยมี J.W. Sartwell of Houston, Texas เป็นเลขาธิการคนแรกของสมาคม ดำเนินการปรับปรุงพันธุ์และคัดเลือกตั้งแต่ปี พ.ศ. 2467 (ค.ศ. 1924) ถึงปัจจุบัน พ.ศ. 2559 (ค.ศ. 2016) 92 ปี และยังคงดำเนินการขยายพันธุ์และสนับสนุนการแพร่กระจายของโคนมพันธุ์นี้ไปทั่วโลก จนกระทั่งมีการระดมเงินอย่างน้อย 71 ประเทศทั่วโลก เขาสรุปว่าเขาใช้นิวเคลียสของบราห์มันจากวัว 22 ตัวและวัว 266 ตัว

วัวบราห์มันดีอย่างไร? เล่าได้ไม่รู้จบ ขอเล่าสั้น ๆ ดังนี้

– ทนความร้อนและความชื้น (วัวไม่ชอบความชื้น โดยเฉพาะวัวฝรั่ง)

– กันเห็บ กันแมลง (กลิ่นตัวแรงสั่นได้เฉพาะผิวหนัง)

– คลอดง่าย แม่เลี้ยงดูดี (สะโพกผาย และบางมาก)

– กินอาหารคุณภาพต่ำเพื่อความอยู่รอด (ไส้ยาว)

– เปอร์เซ็นต์เนื้อสัตว์ไม่ก่อให้เกิดการแพ้ต่อโคนมตะวันตก

– ที่อุณหภูมิ 40 ถึง 45 องศาเซลเซียส สามารถทนได้

– ทนอุณหภูมิได้ตั้งแต่ 0 ถึง -13 องศาเซลเซียส

– สังเกตจุดด้อยง่าย อายุครรภ์นานหน่อย (290-295 วัน) ก็น่าจะโอเค ถ้าป้อนถูกวิธีคือประมาณ 385 วันระหว่างตกลูก